هر وقت به چیزی میرسم میگم خدایا شکرت تو خواستی نه بندت. هر وقت به چیزی نمیرسم بازم میگم خدایا تو نخواستی نه بندت:)
پی نوشت: به نام خدایی که ارادش ما فوق اراده ها، قدرتش ما فوق قدرتها، حسابرسیش ما فوق حساب رسی ها، خشمش ما وق خشمها.....بیننده ترین و شنونده ترین....
پی نوشت۱: اشهد ان لا ول ولا قوه الا بالله علی العظیم. ایاک نعبد و ایاک نستعین....
بعضی موقعا اینقدر شورشو درمیاریم که راهی برای برگشتمون نمیذاریم....
پی نوشت: هی فلانی فقط برای حرف زدن با تو وقت ندارم! هر دو در سکوتمون زیباتریم :)
از وقتی که ساکتتر از همیشه شدم آرامشم بیشتره، حریم خصوصیم بزرگتر شده و همینطور حرمتم هم بیشتر شده....
پی نوشت:خدایا شکرت
پی نوشت۱:کم گوی و گزیده گوی چون دُر
پی نوشت۲: حرف باید به وقتش به زبون بیاد
پی نوشت۳: حرفها باید به اهلش گفته بشه. گوشها و دلهای اهل باید بشنون
پی نوشت۴: هیچکس برای آدم قویتر از اول خدا بعد همت خودش نیست...
خیلی از مشکلاتی که برامون پیش میاد از به زبون اوردن حرفهای غیرضروریه!
ما آدما اغلبمون فقط به نظافت جسممون اهمیت میدیم بدون اینکه به این فکر کنیم روحمون هم بیشتر از گاهی جرم میگیره و باید غبارزدایی بشه. اونایی که به روحشون واقفتر از یه عده دیگه ان روشهای مختلفی برای پاکیزگی روحه غبار گرفتشون انجام میدن!
یکی نماز میخونه و عبادت میکنه.یکی مدیتیشن، یکی یوگا، یکی....
مدتهاست روزمو با مسواک زدن شب هنگام تموم نمیکنم! قبل از خواب یا به عارتی قبل از شروع روز بعد روحمو غبار زدایی میکنم. از شکرگزاری به درگاه خدا و قدردانی از توانایی هام شروع میکنم تا مدیتیشن و یوگا. البته هر بار از یک روش استفاده نمیکنم.....
پی نوشت: قدیمی ها هزاران پندو اندرزو نصیحت برای سلامت جسم دارن ولی از وقت گذاشتن برای سلامت روح چیزی برامون به ارمغان نیوردن...
اگه سرم خلوتتر بود دو تا وبلاگ مدیریت میکردم! تو یکی دردودل می کردم تو یکی هم جمله های کوتاه و فلسفی میگفتم....مطمئنا جنس مخاطب دو وبلاگ با هم فرق می کرد....
گفتم فلسفه. من عاشق فلسفه ام. اخیرا هم لا به لای همه ی دل مشغولیام کتاب فلسفی می خونم.
پی نوشت: به کسی نگین دارم یه پروژه رو شروع میکنم که پشتش هدفی بزرگه...
پی نوشت۱: کاش فرصت داشتم دو تا وبلاگ میزدم. حتی محکمترین آدمها هم زخمهایی دارن که احتیاج دارن دردشو به زبون بیارن!
ما آدمهای کاملی نیستیم ولی توقعمون از آدما اینه که تمام و کمال باشن بدون کوچکترین اشتباه!
بد نیست تو هر قضاوتی اول از خودمون شروع کنیم. البته اگه خودشیفتگی به ما اجازه ی دیدن عیبهامونو بده!
هر جا که عشاقو دیدم و رو عشقشون دقیق می شدم یه چیزی یه جایی تو عشقشون غلط بود. یا عاشقی بلد نبودن یا عاشق واقعی نبودن!
به نظرم عشق باید خیلی کاملتر از این حرفا می بود....
تا اینکه پسرم جانان به دنیا اومد. اونجا بود که من عشق واقعی رو تجربه کردم! یه عشق ناب و بی نقص....
عشقی که توش هیچ توقعی از طرف جز کنارش بودن و مرهمش بودن نداری. عشقی که توش طرفو همینجوری که هست میپذیری بدون اینکه بخوای تغییرش بدی. عشقی که ایثار و فداکاری می کنی بدون منت و توقع تلافی. عشقی بدون طمع و سوزان....
جانانم هر لحظه و هر کجا برامون روز عشقه...
گفت: میدونم که عقلانی نیست ولی عاشقش شدم!
سکوت کردم چون تصمیمشو گرفته بود.
همش از خودم سوال کردم که اصلی ترین نیاز روحش چی بود که پاسخشو تو کسی پیدا کرده که ازدواج با اون عقلانی نیست!
ما آدما همیشه خودمونو دانای کل میدونیم! طوریکه وقتی با چیزی مواجه میشیم که درکش نمیکنیم یا انکارش میکنیم یا تمسخر. انگار که نه انگار به تعداد آدمای روی زمین درد و رنج یا حتی خوشحالی متفاوت وجود داره!